​از مهم‌ترین کار ویژه‌های پیامبران و فرستادگان خدای متعال مردمی‌سازی فرهنگ، اقتصاد، جامعه‌پردازی و تمدن‌سازی بوده است. 

قرآن کریم به صراحت می‌فرماید: «لقدْ أرْسلْنا رسلنا بالْبیّنات و أنْزلْنا معهم الْکتاب و الْمیزان لیقوم النّاس بالْقسْط؛ (حدید، ۲۵) ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم، و با آنها کتاب (آسمانی) و میزان (شناسایی حقّ از باطل و قوانین عادلانه) نازل کردیم تا مردم به عدالت برخیزند» همه برنامه این بوده است که خود مردم به سطحی از رشد و شخصیت برسند که خودجوش و آتش به اختیار به اقامه قسط و عدل بپردازند. 

عدالت اقتصادی، عدالت اجتماعی، عدالت فرهنگی، عدالت آموزشی و عدالت سیاسی جز با مشارکت مردم و جز با حضور مستمر و آزاد و آتش‌ به اختیار مردم امکان تأمین ندارد. به همین دلیل، همانگونه که رهبر فرزانه انقلاب می‌فرمایند: «حکومت آینده حضرت مهدی موعود، یک حکومت مردمى به تمام معناست. ... یعنی متّکی به ایمان‌ها و اراده‌ها و بازوان مردم است. امام زمان، تنها دنیا را پر از عدل و داد نمی‌کند؛ امام زمان از آحاد مؤمن مردم و با تکیه به آنهاست که بنای عدل الهی را در سرتاسر عالم استقرار میبخشد و یک حکومت صددرصد مردمی تشکیل می‌دهد.» (۳۰ مهر، ۱۳۸۱) 

 به هر حال، بدون مردم و بدون مشارکت و حضور مردم نه تنها امکان «نهادینه‌سازی فرهنگ اسلامی ایرانی» را نداریم؛ بلکه امکان «دفاع از کیان فرهنگی و ارزش‌های ملی و دینی» خود را هم نداریم. و در تقابل با جنگ فرهنگی قطعاً شکست خواهیم خورد. باید مردم را پای کار آورد. بلکه باید کار را به دست مردم داد. کار عمده‌ی دولت باید تسهیل‌گری و زمینه‌سازی و مانع‌زدایی از حضور مردم باشد. حتی در انجام همین وظیفه نیز باید از مشارکت مردم و نخبگان استفاده کند و راه‌های تسهیل‌گری و مانع‌زدایی و نظارت خود را با استمداد از جامعه نخبگانی و عمومی مردم به دست آورد. 

 تجربه هم نشان داده است که در هر میدانی که کار به مردم سپرده شده است و دولت فقط نقش تسهیل‌گیری و نظارت را بر عهده داشته است، شاهد موفقیت چشم‌گیر بوده‌ایم. مشارکت مردمی در تولید و مردمی‌سازی اقتصاد و فرهنگ و حتی سیاست از مطالبات بر زمین مانده حضرت ولایت، نائب المهدی، است. همگی باید تلاش کنیم این خواسته محقق شود. 

رهبر معظم انقلاب اسلامی در تاریخ ۸ شهریور ۱۴۰۱ در دیدار رئیس جمهور و اعضای هیئت دولت فرمودند: «تعریف کنید که چه جور می‌شود مشارکت مردم را جلب کرد؛ چه در زمینه‌های مالی و اقتصادی، چه در زمینه‌های سیاسی، چگونه می‌شود از فکر مردم و از نظر مردم استفاده کرد» و در تاریخ ۲۶ دی ۱۴۰۲ در دیدار ائمه جمعه سراسر کشور درباره جایگاه و نقش مردم در نظام اسلامی فرمودند: «روشن است که رسیدن به هدف‌های اسلامی، حالا اسمش را بگذارید «نظام اسلامی» در نهایت «تمدن اسلامی»، جز با حضور مردم، جز با توجّه و مبادرت مردم امکان‌پذیر نیست؛ باید مردم بخواهند، مردم بیایند، مردم اقدام کنند. این برای ما یک اصل شد؛ حالا یک نفری مسئولیّت دولتی دارد، برای جلب مردم، جذب مردم، آوردن مردم به صحنه یک جور باید عمل بکند، یک وقت یک نفری در منبر نماز جمعه فعّال است، او یک جور [دیگر]؛ یعنی توجّه داشته باشیم که مسئله‌ی «مردم» یک اصل اسلامی است، بدون آن کاری نمی‌شود کرد، به هدف‌ها نمی‌شود رسید، به حیات نمی‌شود رسید.» 

​ دانشگاه‌ها نیز نه تنها باید بخش اعظمی از آموزش و پژوهش و فناوری خود را به سمت و سوی نیازهای مردم سوق دهند، کاری که در دولت سیزدهم به شکل مطلوبی در حال انجام است، بلکه باید مردم و نهادهای مردمی و تشکل‌های سیاسی و انجمن‌های علمی و کانون‌های فرهنگی و بدنه اصلی دانشجویی و اعضای محترم هیئت علمی و یاوران علمی را در بخش‌های مختلف تصمیم‌سازی، تصمیم‌گیری، و اجرا و نظارت پای کار بیاورد. در این صورت است که شاهد جهشی عظیم در عرصه پژوهش و فناوری و تولید علم خواهیم بود.​